SZUKAJ
Link skopiowany
Pole Mokotowskie – Warszawski Central Park. Park położony w samym środku ruchliwej metropolii, otoczony zewsząd arteriami komunikacyjnymi, jest największą zagospodarowaną przestrzenią zieleni przeznaczoną do rekreacji i wypoczynku. Jednocześnie przyciąga miłośników przyrody – obserwatorów ptaków oraz amatorów dendrologii. Ta zielona oaza pełni niezwykle ważną funkcję przyrodniczą dla miasta, tym bardziej że dzięki niedawno przeprowadzonej rewitalizacji Pole Mokotowskie zyskało jeszcze bardziej ekologiczny charakter. Renaturyzacja zbiornika wodnego, ogrody deszczowe, ogrody biocenotyczne – zastosowane rozwiązania nie tylko wpisują się w światowe trendy w architekturze krajobrazu, lecz także mają przeciwdziałać skutkom zmian klimatu i wspierać rozwój bioróżnorodności.
Pod koniec 2023 r. zakończył się I etap rewitalizacji Pola Mokotowskiego. Zmiany zaprojektowała pracownia WXCA, a zrealizowały je firmy Inmel i Palmett. W opracowaniu nowej wizji Pola Mokotowskiego brali czynny udział warszawiacy. W 2015 i 2016 roku odbyły się bowiem konsultacje społeczne, których podsumowanie stanowił raport „Master Plan Pole Mokotowskie – Koncepcja Rozwoju”. Stał się on później podstawą prac projektowych. Kluczowymi intencjami modernizacji Parku były zadbanie o jego przyrodę oraz zwiększenie różnorodności biologicznej i retencji wody. Najważniejszym założeniem tego etapu była naturalizacja układu wodnego – zamiana betonu na naturalne strefy roślinności szuwarowej. Ponadto wokół zbiornika poprowadzono drewnianą ścieżkę-pomost z licznymi miejscami do odpoczynku. Natomiast w części przylegającej do Biblioteki Narodowej urządzono ogrody biocenotyczne „mokradła”, które będą pełnić funkcję zarówno ostoi bioróżnorodności, jak i ogrodów deszczowych służących do ekologicznego zagospodarowania wód opadowych. Oprócz tego w Parku zaaranżowano nowe miejsca rekreacji i oprawę wizualną stref wejściowych oraz zainstalowano dodatkowe elementy wyposażenia parkowego. Pojawiły się także 74 nowe drzewa, ponad 6 tys. krzewów, 17 tys. bylin i niemal 2,37 ha łąk kwietnych.
Modernizacja uwzględniała elementy objęte dofinansowaniem unijnym w ramach projektu „Rozwój i uporządkowanie terenów zieleni wraz z elementami rekreacyjnymi na terenie Parku Pole Mokotowskie, Parku Żeromskiego oraz Parku Ogrody Kosmosu w Warszawie” współfinansowanego przez Unię Europejską z Funduszu Spójności w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2014-2020.
Współczesny układ kompozycyjny w dużym stopniu odpowiada temu z lat 70. XX w., aczkolwiek w ostatnich latach wprowadzanych jest coraz więcej nowych elementów wyposażenia oraz aranżacji roślinnych. Część śródmiejska (wschodnia) jest skomponowana w dużym stopniu w oparciu o układ geometryczny, natomiast część ochocka (zachodnia) — przeważnie swobodnie, tylko na niewielkim obszarze występują elementy zgeometryzowane. Przez każdą z części biegną główne aleje spacerowe, prowadzące do kładki pieszo-rowerowej, która łączy komunikacyjnie oba fragmenty Parku.
We wschodniej części Pola Mokotowskiego geometryczna kompozycja ma charakter ozdobny i opiera się przede wszystkim na układzie kolistych parkowych alejek, otaczających okrągły basen z fontanną. Układ wyraźnie podkreślony jest przez żywopłoty, drzewa (formowane i w naturalnej formie), rozmieszczenie ławek oraz rabaty ozdobne. Pozostałe obszary śródmiejskiej części ukształtowane są w stylu krajobrazowym.
Z kolei w części zachodniej Parku możemy wyróżnić dwa obszary parkowe o różnym charakterze, funkcji i formie zagospodarowania, które oddziela główna aleja obsadzona szpalerem wysokich drzew. Za Biblioteką, odgrodzony od alei głównej nasypem, rozciąga się otwarty i rozległy trawiasty teren – dotychczas pozostawał niezagospodarowany, lecz w trakcie ostatniej rewitalizacji urządzono tam ciąg spacerowy z miejscami do odpoczynku i ogrody biocenotyczne oraz nieco zróżnicowano ukształtowanie terenu. Dalej na północ przechodzi on w obszar o otwartej kompozycji, gdzie usytuowanie drzew jest dość przypadkowe, będące wspomnieniem powojennych akcji zazieleniania Pola Mokotowskiego.
Wiele terenów parkowych pokrytych jest łąkami.
Natomiast po przeciwległej stronie alei przestrzeń parkowa skomponowana jest w dużej mierze swobodnie — znajdują się tutaj polany trawiaste otoczone skupiskami drzew oraz układ płytkich wodnych niecek. Tylko w niewielkim fragmencie pojawiają się komponenty geometryczne, widoczne w planie ścieżek spacerowych. Główna aleja prowadzi do najważniejszego elementu tej części Pola Mokotowskiego – zbiornika wodnego, objętego w ostatnim czasie renaturyzacją. Otaczają go zróżnicowane układy roślinne (masywy, grupy oraz kępy drzew, ozdobne rabaty, duże powierzchnie trawiaste) oraz wzniesienia. Układ kompozycyjny ma tutaj charakter krajobrazowy.
Najbardziej charakterystycznym komponentem zachodniej części Pola jest rozbudowany układ wodny: zbiornik, meandrujący strumień oraz ogrody wodne – płytka niecka wodna o nieregularnym kształcie. Obecnie zbiornik razem z wyspami zajmuje powierzchnię ok. 1,5 ha, ma zaokrąglone brzegi oraz dwie wyspy. Jest to całoroczny akwen z funkcją samooczyszczania, zapewniającą stałą jakość i czystość wody. Jego oczyszczanie oparte jest na mediach filtracyjnych z kruszyw oraz roślin wodnych i odbywa się w specjalnie wydzielonej strefie regeneracyjnej. Filtry hydrobotaniczne, mineralno-bagienne, zastosowano także w rozlewisku potoku. W południowej części utworzono „Uroczysko” – nieckę obsadzoną odpowiednią roślinnością, która będzie pełnić funkcję zbiornika odparowującego wodę po wzmożonych opadach. Na terenach przy Bibliotece Narodowej znajdują się wspomniane już biocenotyczne niecki retencyjne służące do zagospodarowania wód opadowych.
W przeciwieństwie do bogatego układu wodnego części zachodniej, po stronie śródmiejskiej znajduje się jedynie fontanna w okrągłym płytkim basenie.
Dawny sposób użytkowania Pola (poligon wojskowy, tor konny, lotnisko) współcześnie znajduje odzwierciedlenie w równym ukształtowaniu rozległych polan znajdujących się po południowej stronie każdej części Parku. Od północy natomiast teren jest bardziej urozmaicony i wyraźnie wymodelowany – wzniesienia wzbogacają krajobraz i stanowią punkty widokowe, szczególnie atrakcyjne są przy zbiorniku wodnym. Górki usypano również wokół nowo założonych ogrodów biocenotycznych. Natomiast w okolicach ul. Wawelskiej pagórki działają jako wygłuszenie hałasu ulicznego.
Jeden z dwóch największych parków Warszawy leży w granicach aż trzech dzielnic: Ochoty, Śródmieścia i Mokotowa. Otoczony układem ulic oraz wielofunkcyjną zabudową, stanowi obszerny teren zieleni, będący przeciwwagą dla zlokalizowanego w bezpośredniej bliskości silnie zurbanizowanego centrum miasta.
Tereny Pola Mokotowskiego ulokowane są po dwóch stronach al. Niepodległości, jednej z głównych arterii komunikacyjnych. Część wschodnia Parku (śródmiejska) od południa oddzielona jest przez różnego typu zabudowania (m.in. Stadion PW Syrenka, Urząd Patentowy RP). Charakterystycznym budynkiem jest tutaj także wyniosły budynek Głównego Urzędu Statystycznego (GUS).
Z kolei część zachodnia Pola Mokotowskiego, dużo większa, leży w granicach Ochoty (od północy) i Mokotowa (od południa). Po stronie północnej bezpośrednio sąsiaduje z terenem klubu sportowego RKS Skra Warszawa oraz III Ogródkiem Jordanowskim. Najbardziej wyróżniającym się w zachodniej części obiektem jest gmach Biblioteki Narodowej, zaprojektowany przez Stanisława Fijałkowskiego. Do Biblioteki można wejść bezpośrednio z Parku.
Oba obszary parkowe łączy kładka pieszo-rowerowa poprowadzona nad al. Niepodległości w pobliżu biblioteki. Do drugiej części można się dostać także przejściem podziemnym od strony ul. Wawelskiej oraz nadziemnym przy ul. Batorego. Park nie jest ogrodzony. Na jego teren wejdziemy praktycznie z każdej strony, przez całą dobę.
Zlokalizowany na siedlisku grądowym Park charakteryzuje swobodny układ zadrzewień, rozległych polan i sieci ścieżek, a w części zachodniej także elementów wodnych. Drzewa były tutaj wprowadzane sztucznie i spontanicznie od lat 50. XX w. W latach 70. XX w. układ roślinności został podporządkowany koncepcji projektowej Stanisława Bolka.
Rosnące na Polu Mokotowskim drzewa, których jest ok. 10 tys., to przede wszystkim gatunki liściaste. W całym Parku spotkamy w dużych skupiskach klony, lipy, buki, graby i kasztanowce. Klon pospolity stanowi 20% całego zadrzewienia parkowego. Rosną tutaj też jesiony, dęby szypułkowe oraz wiązy. Drzewa iglaste występują tylko w małych grupach.
Warto zwrócić uwagę na dość licznie rosnące w Parku drzewa o dekoracyjnych kwiatach i owocach (jabłonie, wiśnie, jarzęby, głogi, czeremchy), które dodają mu dużo uroku wiosenną porą. Znajdziemy wśród nich cenne okazy starych odmian drzew owocowych – to zapewne pozostałości dawnych upraw prowadzonych na tym terenie.
W 2018 roku, w ramach obchodów 100. rocznicy odzyskania niepodległości, w Parku posadzono 45 jabłoni ozdobnych upamiętniających wybitne Polki (działaczki społeczne i artystki). Drzewa te mają nie tylko efektowne kwiaty, lecz także dekoracyjne owoce (tzw. rajskie jabłuszka), pojawiające się jesienią.
Pole Mokotowskie to także prawdziwy raj dla miłośników sakury (kwiatów wiśni). W kwartale od strony ul. Żwirki i Wigury oraz Rostafińskich znajduje się bogata kolekcja odmian ozdobnych gatunków wiśni. Kolekcja powiększa się z roku na rok.
We wschodniej części Parku znajdziemy także kilka rarytasów dendrologicznych, są to:
Rzadko spotykane gatunki drzew zobaczymy też w części zachodniej – za Biblioteką Narodową rośnie metasekwoja chińska (Metasequoia glyptostroboides), a przy stawach – cypryśniki błotne (Taxodium distichum) oraz błotnia leśna (Nyssa sylvatica). W tej części Parku można podziwiać także magnolie: japońską (Magnolia kobus) i pośrednią (inaczej Soulange’a) (Magnolia soulangeana). Inne dendrologiczne ciekawostki to: howenia słodka (Hovenia dulcis), nazywana japońskim drzewem rodzynkowym, oraz kasztanowiec żółty (Aesculus flava) o oryginalnych jasnożółtych kwiatach (rosną nieopodal ul. Rostafińskiego). Na uwagę zasługuje też rosnący w alei przed Biblioteką szpaler kolumnowych dębów szypułkowych (Quercus robur) ‘Fastigiata’.
W obu częściach Parku rośnie wiele krzewów ozdobnych, posadzonych głównie na rabatach lub w grupach. Z kolei sezonowe kompozycje kwiatowe można podziwiać przy głównej promenadzie – z kwitnącymi wiosną roślinami cebulowymi, letnimi bylinami i trawami rabatowymi. W ramach rewitalizacji Parku dosadzono tutaj głównie trawy rabatowe w odmianach. Pojawiły się także byliny o dekoracyjnych kwiatach i różnych porach kwitnienia, posadzone na rabatach mieszanych.
Elementem niedawno przeprowadzonej rewitalizacji były także uzupełnienie pierzei zieleni wysokiej na obrzeżach Parku oraz wprowadzenie szpalerów drzew. Projektowany układ zieleni wysokiej ma zapewnić izolację wizualną oraz akustyczną Parku.
W ramach naturalizacji stawów w Parku powstał nowy układ wodny z roślinnością szuwarową. Posadzone zostały tu m.in.: kosaćce żółte (Iris pseudacorus), manna mielec (Glyceria maxima), pałka wąskolistna (Typha angustifolia), mięta nadwodna (Mentha aquatica), różne gatunki turzyc (Carex sp.) czy krwawnica pospolita (Lythrum salicaria). Pojawiła się też roślinność wodna: grążel żółty (Nuphar lutea), rdestnice (Potamogeton sp.), grzybienie (Nymphaea sp.) i inne.
W parku prowadzimy działania, które mają na celu wzmacnianie różnorodności biologicznej – zakładamy łąki kwietne, z których korzystają zapylacze, wyznaczamy ostoje przyrody, gdzie ograniczamy prace ogrodnicze jedynie do pielęgnacji drzew, nie kosimy i nie grabimy. W celu ochrony cennych, wiekowych drzew stosujemy warkocze z chrustu. Pozostawiamy również martwe drewno – w formie leżących kłód lub stojących fragmentów starych, dziuplastych pni. W ten sposób tworzymy środowisko życia dla setek gatunków bezkręgowców i grzybów oraz schronienie dla mniejszych ssaków, płazów czy gadów.
Równolegle do prowadzonej modernizacji na specjalnie wydzielonym fragmencie Parku powstaje wyjątkowe „pole różane” – koncepcja ta zakłada utworzenie różanki, ale nie w typowej kolekcjonerskiej formie, prezentującej różne okazy botaniczne, lecz w tzw. układzie hybrydowym, gdzie obok różnych odmian krzewów różanych stopniowo pojawiają się inne rośliny wieloletnie – byliny, trawy, a także rośliny jednoroczne i cebulowe. Mamy tutaj więc połączenie elementów klasycznego ogrodnictwa z naturalistycznym kształtowaniem krajobrazu. W projekt zaangażowani są specjaliści Zarządu Zieleni oraz partnerzy zewnętrzni – eksperci w dziedzinie róż. Ideą jest stworzenie przestrzeni, która będzie łączyła w sobie funkcję rekreacyjną z edukacyjną, prezentując przy tym, w jaki sposób można aranżować rabaty różane tak, aby były one atrakcyjne przez cały rok, a nie tylko w okresie kwitnienia róż. Ten innowacyjny „różany łan” staje się także doskonałym miejscem dla zapylaczy – owady będą mieć tutaj zapewniony pokarm od przebudzenia do późnej jesieni. Projekt będzie realizowany w kolejnych latach.
Ten ogromny Park jest świetnym przykładem, jak można harmonijnie połączyć potrzeby ludzi z potrzebami dzikiej przyrody. Pomimo że jest on położony w centrum miasta i intensywnie użytkowany przez ludzi i psy, to jego fauna jest nad wyraz bogata.
Duża powierzchnia oraz gęstość zadrzewień sprzyja wyciszeniu od hałasu miasta, co lubią ptaki. Miłośnicy awifauny mogą tu z łatwością zaobserwować np.:
Park odwiedzają także małe ssaki – np. lis rudy (Vulpes vulpes), kuna domowa (Martes foina), zając szarak (Lepus europaeus) i liczne wiewiórki (Sciurus vulgaris). Świat bezkręgowców również jest zróżnicowany – niezwykle liczne są chrząszcze z rodziny biegaczowatych i ryjkowców.
W ramach działań wspierających bioróżnorodność na Polu Mokotowskim w dwóch miejscach, w otoczeniu starych drzew owocowych, postawiono po trzy hotele dla zapylaczy.
Pole Mokotowskie jest uwielbiane przez biegaczy, rolkarzy i osoby uprawiające nordic walking, gdyż rozległy obszar obsadzony drzewami zapewnia długie i urozmaicone widokowo trasy. Ponadto przez obie części Parku poprowadzona jest ścieżka rowerowa. Przy wejściu do ul. Żwirki i Wigury znajduje się boisko do siatkówki.
Rozległe polany bywają miejscem różnych gier i sportów grupowych, także tych mniej znanych, takich jak spikeball (in. roundnet) czy ultimate frisbee. Równie chętnie odwiedzane są przez osoby praktykujące bardziej relaksujące formy rekreacji: jogę, Tai Chi czy Qi Gong. Co unikalne, na Polu Mokotowskim odbywają się także treningi quidditcha – prawdziwej dyscypliny sportowej, do powstania której inspiracją były książki o Harrym Potterze autorstwa J.K. Rowling.
Pole Mokotowskie zapewnia nie tylko przestrzeń do różnorodnej aktywności fizycznej, lecz także strefy odpoczynku. Znajdziemy też mnóstwo zielonych zakątków z ławkami, idealnych na randkę czy niespieszną lekturę. W wyniku modernizacji Park zyskał nowe miejsca do spacerowania i relaksu – drewniany podest otaczający zrenaturyzowany zbiornik wodny z różnymi siedziskami i leżakami oraz strefę odpoczynku przy ogrodach biocenotycznych.
Dwa razy do roku, w okresie sesji egzaminacyjnych, Park wypełnia się rzeszą studentów, uczących się do egzaminów lub odpoczywających w przerwie między nimi. Ponadto rozległe parkowe polany sprzyjają organizacji wydarzeń plenerowych – pikników rodzinnych, festynów, festiwali czy kina letniego.
Parkowy staw po rewitalizacji.
Tereny parkowe pełnią też funkcję zielonej przestrzeni do ekspozycji dzieł sztuki. W Parku podziwiać możemy rzeźby: „Pani S” Dariusza Kowalskiego, „Nike” Jacka Müldner-Nieckowskiego, „Symbioza” Majid Jammoulj, „Reminiscencje” Grzegorza Szkopowicza, „Etiuda” Antoniny Wysockiej-Jonczak, „Trębacze” Teresy Pastuszko-Kowalskiej, „Rozmowa w cztery oczy” Wiktora Gajdy. Wszystkie stanęły w Parku w 2010 r. po plenerze rzeźbiarskim, jaki wówczas tutaj się odbył.
Znajduje się tutaj także rzeźba „Szczęśliwy Pies” Bogny Czechowskiej, ustawiona w 2004 r. z okazji Światowego Dnia Zwierząt, do której pozował golden retriever o imieniu Lokat.
Ważny element nowo przeprowadzonej rewitalizacji to słupki informacyjne umieszczone m.in. przy zrenaturyzowanych elementach układu wodnego oraz ogrodach biocenotycznych. Oprócz informacji o wybranych obiektach, przemycają także garść ciekawostek o przyrodzie i naturalnie zachodzących w niej procesach.
We wschodniej części Pola Mokotowskiego znajdują się dwa imponujących rozmiarów pomniki – mocno wyróżniające się w krajobrazie i charakterystyczne punkty orientacyjne na mapie Warszawy. Pierwszy to Pomnik Tysiąclecia Jazdy Polskiej autorstwa Mieczysława Naruszewicza z 1994 r. Drugim jest Pomnik Lotników Polskich poległych w II wojnie światowej, zaprojektowany przez Marka i Tadeusza Dziewulskich.
We fragmencie parkowym po stronie zachodniej znajdziemy jeszcze kilka pomników-głazów upamiętniających ważne historycznie miejsca i wydarzenia, które się działy na Polu Mokotowskim (i nie tylko):
Bardzo ciekawą formą upamiętnienia wybitnej postaci związanej z Polem Mokotowskim jest otwarta w 2010 r. ścieżka im. Ryszarda Kapuścińskiego, wybitnego reportażysty i publicysty, zaprojektowana przez KNOCKOUTDESIGN. Jest to szlak, który dosłownie wiedzie między wersami książek pisarza – na ścieżce umiejscowione są betonowe panele z cytatami z jego dzieł. Co ciekawe, przebieg ścieżki poprowadzono w oparciu o notatki Kapuścińskiego, w których pisał o swoich porannych spacerach po Parku.
Ważnym elementem historii Pola Mokotowskiego są także domki fińskie, których pozostałości zlokalizowane są po północnej stronie Biblioteki Narodowej. Drewniaki powstały w powojennych czasach odbudowy Warszawy z ruin dla pracowników Biura Odbudowy Stolicy. Stanowiły dar Związku Radzieckiego dla Warszawy. W jednym z nich mieszkał w latach 1946–1955 Ryszard Kapuściński.
W pobliżu Biblioteki Narodowej, pomiędzy ulicami Fińską a Leszową, w 2017 r. umieszczono głaz narzutowy wydobyty podczas budowy biurowców Varso, kilka miesięcy później uznany za pomnik przyrody.
Na początku XIX w. tereny dzisiejszego Parku służyły za poligon wojskowy do ćwiczeń kawalerii rosyjskiej i nazywane były Mokotowskim Polem Wojennym. Zajmowały znacznie większy obszar niż teraz, bo ok. 200 ha. W 1841 roku powstało Towarzystwo Wyścigów Konnych i Wystawy Zwierząt Gospodarskich w Królestwie Polskim, które jeszcze w tym samym roku zorganizowało pierwsze wyścigi konne. Profesjonalny tor wyścigowy powstał właśnie tu, na terenach Pola. Początkowo znajdował się na osi obecnej al. Niepodległości, w 1887 r. został przeniesiony w okolice ul. Polnej i Placu Unii Lubelskiej. Wyścigi konne rozemocjonowały całą Warszawę i stały się nieodłącznym elementem życia towarzyskiego stolicy. Odbywały się tu regularnie (z wyjątkiem przerwy po wybuchu powstania styczniowego), aż do 1939 r., kiedy zostały przeniesione na Tor Wyścigów Konnych Służewiec, gdzie rozgrywają się do dzisiaj.
Równolegle na terenach Pola Mokotowskiego po zachodniej stronie toru wyścigów konnych rodziła się historia polskiego lotnictwa. To tutaj miały miejsce pierwsze w Polsce wzloty aeroplanów. W latach 1910–1936 na Polu Mokotowskim znajdowało się lotnisko sportowe, cywilne i wojskowe oraz miejsce startów balonowych wraz z hangarami i warsztatami. Współcześnie trudno w to uwierzyć, że od 1920 r. z mokotowskiego lotniska odbywały się regularne loty pasażerskie – aż do 1934 r., kiedy otworzono obecne lotnisko Chopina na Okęciu. Lotnisko mokotowskie zlikwidowano w 1947 r.
Od początku XX w. tereny Pola Mokotowskiego powoli malały na rzecz postępującej zabudowy. Powstawały osiedla mieszkaniowe (kolonie Staszica, Lubeckiego), a także budynki uczelni wyższych i instytutów. W tym czasie wybudowano tutaj również kompleks obiektów sportowych (stadiony „Skra”, „Syrena”, boisko AZS, pływalnię). W latach 30. XX w. przez środek Pola poprowadzono al. Niepodległości, zaś w latach 50. po stronie północnej przedłużono ul. Wawelską do Placu Na Rozdrożu.
Zaraz po wojnie przeprowadzano kilkukrotne akcje zazieleniania Pola Mokotowskiego. Pierwsze nasadzenia miały miejsce przy budowie domków fińskich w części północnej, pomiędzy ul. Wawelską i al. Niepodległości. Zieleń wokół drewniaków (topole i żywopłoty) zaprojektowała wówczas Irena Kęsicka-Dworakowska. Zakładanie wysokiej zieleni na Polu kontynuowano w latach 1946–1948, m.in. z inicjatywy Aliny Scholtz i Zofii Brzywczy-Kunińskiej, dyrektorki Wydziału Ogrodniczego Zarządu Miejskiego. Wtedy po obydwu stronach al. Niepodległości studenci SGGW w czynie społecznym posadzili 200 drzew. Kolejne akcje zazieleniania przyniosły efekt w postaci łącznie 11 tys. posadzonych drzew.
Plan zagospodarowania Pola Mokotowskiego zrealizowano w latach 1972–1975, na podstawie projektu Stanisława Bolka. Powstały wówczas Park określono jako Wielofunkcyjny Ośrodek Wypoczynkowo-Rozrywkowy (WOWR). W projekcie uwzględniono wcześniej powstałe obiekty sportowe, a także teren planowanej wówczas Biblioteki Narodowej. W Parku posadzono 5 tys. drzew i krzewów, założono duże rozarium, wykopano staw połączony strumykiem z czterema mniejszymi, poprowadzono sieć uliczek parkowych z latarniami oraz zbudowano sześć kawiarni. W 1977 roku obydwie części Parku spięto kładką nad al. Niepodległości.
Gminna ewidencja zabytków (Pole Mokotowskie, wpis z dn. 1.02.1988 r.).
Nazwa: Pole Mokotowskie, Park im. Józefa Piłsudskiego (nazwa oficjalna od 1988 r., obecnie nieużywana)
Lokalizacja: Filtry – dzielnica Ochota, Śródmieście Południowe – dzielnica Śródmieście, Wyględów – dzielnica Mokotów; zobacz na mapie
Godziny otwarcia: całodobowy
Powierzchnia: 74,43 ha
Styl: park wypoczynkowo-rozrywkowy
Okres powstania: 1972–1975
Ochrona konserwatorska: tak
