Warszawskie Drzewo Roku 2024

Warszawskie Drzewo Roku to wyjątkowy Plebiscyt skierowany do wszystkich mieszkańców Warszawy, dla których drzewo jest czymś więcej, niż tylko rośliną. Celem jest wybór drzewa, rosnącego na terenie m.st Warszawy, które ze względu na swoją historię i cechy gatunkowe (wielkość, obwód, wiek, układ) zasługuje na tytuł „Warszawskiego Drzewa Roku 2023”. Aby zgłosić swoje ulubione drzewo do Plebiscytu wystarczy wypełnić formularz internetowy, wskazując podstawowe informacje dot. drzewa oraz to co najważniejsze – uzasadnienie. Historie, które nieść będą za sobą te drzewa i ich znaczenie dla lokalnej społeczności będą kluczowe przy wyborze tego jedynego, zasługującego na tytuł Warszawskiego Drzewa Roku 2023.

Zgłoszenia przyjmowane będą od 14 sierpnia 2024 r. do 15 września 2024 r.

Ze wszystkich zgłoszeń komisja, w skład której wchodzić będą ogrodnicy i dendrolodzy Zarządu Zieleni m.st. Warszawy, wybierze po jednym drzewie z każdej dzielnicy, które tym samym będą reprezentować dzielnicę w drugim etapie – głosowaniu głównym.

Finałową „18” poznamy podczas pikniku dendrologicznego, który odbędzie się w dniu 7 października w Pawilonie Edukacyjnym Kamień. Od tego momentu rozpoczniemy głosowanie internetowe ogólne, które potrwa do 10 listopada. Głosowanie odbędzie się za pośrednictwem strony internetowej, na której umieścimy pełną listę finalistów przypisanych do poszczególnych dzielnic.

Drzewo, które głosami internautów zwycięży w Plebiscycie, otrzyma tytuł „Warszawskiego Drzewa Roku 2023”, pamiątkową tabliczkę oraz zostanie zgłoszone do ogólnopolskiego konkursu Drzewo Roku. Na terenie, na którym rosnąć będzie zwycięskie drzewo, w listopadzie zorganizujemy również spacer dendrologiczny, którego głównym bohaterem będzie laureat Plebiscytu.

Regulamin plebiscytu

Wyniki plebiscytu 2024

Wyniki plebiscytu w 2024 r.:

Łączna liczba oddanych głosów – 7085

Ursus – 57,06% – 4043 głosów
Białołęka – 13,21% – 936 głosów
Wola – 5,89% – 417 głosów
Ochota – 5,81% – 412 głosów
Bielany – 5,67% – 402 głosów
Żoliborz – 3,00% – 212 głosów
Wawer – 2,65% – 188 głosów
Mokotów – 1,88% – 133 głosów
Ursynów – 1,83% – 130 głosów
Śródmieście – 1,10% – 78 głosów
Praga Południe – 0,89% – 63 głosów
Praga Północ – 0,64% – 45 głosów
Wilanów – 0,37% – 26 głosów

Drzewa wybrane do głosowania w plebiscycie w 2024 r:

„Dąb, nieformalnie nazywany przez mieszkańców Ludwikiem, wpisał się w krajobraz Lewandowa i jest jednym z niewielu drzew na Lewandowie, które należy objąć szczególną ochroną. Udział w plebiscycie na pewno pozwoliłby na zauważenie go wśród jednostek odpowiedzialnych za ustanowienie go pomnikiem przyrody, ale też ze względu na swój rozmiar pomnikiem historii.

Wyróżnia się w okolicy i góruje nad otoczeniem pięknie okalając swoją koroną całą ulicę.

Obszar na którym rośnie to zabudowa łanowa, łąki, gdzie stanowi nieliczny drzewostan”.

*Drzewo zostało zgłoszono przez Panią Danutę Zaleską i Stowarzyszenie Razem dla Białołęki

„Łatwo jest pozbyć się drzewa. Wystarczy kilka cięć piły, by potężny pień, rosnący przez dziesięciolecia, legł z łoskotem na ziemi. To bolesne, ponieważ sędziwe drzewa mają w sobie coś magicznego. Tracąc je, pozbywamy się nie tylko elementu miejscowej „zieleni”, ale też przytuliska dla niezliczonych istot, niemego świadka upływającego czasu a także źródła wspomnień. Wydaje się, że nasze rozumienie świata pogłębia się, lecz w miastach wciąż bywa tak, że drzewa traktuje się przedmiotowo – jak meble, które można wyrzucić lub pod byle pretekstem wymienić. Nie musi tak jednak być. Pokazuje to przykład pewnej bielańskiej topoli.

Każdy, kto zawita na ogólnodostępny dziedziniec warszawskiej Akademii Wychowania Fizycznego, na pewno dostrzeże majestatyczną topolę czarną, zdobiącą jego serce. Wokół tego rozłożystego drzewa – niczym symbolicznej osi – ułożono tablice z nazwiskami wybitnych postaci polskiego sportu. Nie wiadomo dokładnie, ile lat liczy sobie ta sokora, nie ma jednak wątpliwości, że była już dorodnym drzewem w pierwszej połowie ubiegłego wieku, kiedy dopiero planowano budowę kampusu Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego (przekształconego później w AWF). Drzewo mogło pójść pod topór, przegrywając z ambitną wizją architektoniczną, ale na szczęście tak się nie stało. Architekt Edgar Aleksander Norwerth, jeden z głównych projektantów tego przedsięwzięcia, dokonując rekonesansu w terenie, w samotnym drzewie rosnącym na bielańskim ugorze niedaleko szosy, dostrzegł coś więcej niż tylko przeszkodę do usunięcia. Oczami wyobraźni ujrzał w nim niezwykły „akcent dekoracyjny przyszłego dziedzińca” oraz „obiekt wspaniale ożywiający skromny zarys murów” i tak też się stało. Chwała mu za to, ponieważ topola istnieje do dzisiaj, towarzysząc kolejnym pokoleniom studentów i wykładowców AWF-u oraz zachwycając wszystkich mieszkańców Warszawy, którzy są w stanie docenić piękno rodzimej przyrody.

Drzewo to – jako jeden z najbardziej znanych przedstawicieli swojego gatunku w Polsce – od 2009 roku cieszy się statusem pomnika przyrody i z pewnością zasługuje także na tytuł Warszawskiego Drzewa Roku. Jest ono rzeczywiście mocarne i piękne, ale jego istnienie to przede wszystkim wspaniała lekcja szacunku dla natury oraz przykład, że również w przestrzeni miejskiej można ją umiejętnie wykorzystać…”.

UZASADNIENIE*
„Jabłoń, która znajduje się w parku Królikarnia w otoczeniu rzeźb, to drzewo wyjątkowe i zasługujące na tytuł Warszawskiego Drzewa Roku. Jest to już całkiem stare drzewo, choć utraciło parę gałęzi oraz jest wspierane przez drewniane podpory, to nadal robi wrażenie. Największą zaletą tej jabłoni jest jej praktyczność – zapewnia cień mieszkańcom Warszawy podczas spacerów, pikników oraz potańcówek na skwerku, na którym rośnie. Mam wiele wspomnień związanych z tym drzewem z czasów, gdy jako dziecko spacerowałem tam z dziadkami. Jej owoce są przysmakiem zarówno dla odwiedzających, jak i dla zwierząt zamieszkujących park i pobliski rezerwat przyrody Arkadia. Kwiaty tej jabłoni dostarczają pyłek owadom zapylającym. Mimo swojego wieku, jabłoń ta nadal ma się dobrze i odgrywa istotną rolę w miejskim ekosystemie. Może i nie jest ona potężna czy prastara, ale za swoją dzielną służbę dla okolicy oraz wytrwałość zdecydowanie należy jej się nasze uznanie.”

„Wyjątkowo piękna, foremna grusza polna, o parasolowej koronie rosła w ogrodzie gospodarstwa rodziny Wolskich (obecnie na skwerze ich imienia). Jest jedyną ocalałą świadkinią dramatycznej historii, która rozegrała się w tym miejscu w czasie okupacji. W podziemnym schronie Wolscy ukrywali łącznie około 40 osób pochodzenia żydowskiego. Schron na skutek donosu został odkryty przez Niemców w marcu 1944 roku, a wszyscy jego mieszkańców zamordowano.
Grusza to typowa ulęgałka, o niespotykanym obwodzie 285 centymetrów, niemal dwukrotnie większym niż wymagany dla drzewa pomnikowego tego gatunku. Drzewu pozostawiono dużo miejsca, dlatego z daleka przykuwa uwagę. Grusza jest w dobrej kondycji, spękania kory i długie pędy świadczą o tym, że ciągle rośnie. Jej gałęzie powoli ogarniają na ustawiony nieopodal, nieużywany już trzepak. Na mój wniosek, grusza ze względu na swoją wartość historyczną, ale także rozmiary została uznana za pomnik przyrody decyzją Rady Miasta 4 sierpnia 2024 roku.”

„Drzewo trwa z nami mimo trudnych warunków. Co roku kwitnie. Z jednego pnia rozdziela się na cztery rozgałęzienia. Jego obwód to około 396 cm, wysokość oceniam na 20 m. Podziwiam drzewo za jego urodę i wytrwałość bycia ,mimo upływu czasu, jest świadkiem zmian na Grochowie od około 120 lat. Gdyby umiało mówić, to chętnie wysłuchałbym jego opowieści.”

„Drzewo gromadzi życie lokalnej społeczności i pamiętają je z okresu dziecięcych zabaw wszyscy obecni dorośli mieszkańcy. Jest fenomenem bo to jedyne drzewo w obrębie trzech podwórek.”

GATUNEK: robinia biała ‘Crispa’ (Robinia pseudoacacia L. ‘Crispa’)

„Robinia akacjowa, którą zgłaszam do konkursu, zasługuje na tytuł Warszawskiego Drzewa Roku z wielu powodów. Jej skręcone gałęzie i białe kwiaty sprawiają, że w okresie kwitnienia jest prawdziwą ozdobą okolicy, przyciągając wzrok przechodniów.

Co ciekawe, mimo że to drzewo nie pochodzi z Japonii, jego wygląd przypomina japońskie ogrody. Spacerując obok niego, mam wrażenie, jakbym przeniósł się do malowniczego zakątka kraju kwitnącej wiśni. Te skojarzenia z japońską kulturą i estetyką dodają mu dodatkowego uroku.

Robinia akacjowa to także symbol wytrwałości. Potrafi rosnąć w trudnych warunkach i jest odporna na miejskie zanieczyszczenia. W kontekście Warszawy przypomina o sile i wytrwałości mieszkańców tego miasta. Dodatkowo, drzewo to ma solidną podporę, która nie tylko podkreśla jego majestatyczny wygląd, ale także zapewnia mu stabilność i bezpieczeństwo, co dodaje mu charakteru i wyjątkowości.

To wyjątkowe drzewo łączy w sobie piękno, symbolikę i osobiste skojarzenia, dlatego zasługuje na tytuł Warszawskiego Drzewa Roku.”

*Drzewo zostało zgłoszono przez Panią Julię Kwiatkowską i Pana Sebastiana Kawkę

„Jedno z najciekawszych drzew w Dzielnicy Ursus (osiedle Niedźwiadek).
Jego płożące pnie, od lat (myślę, że co najmniej 40) towarzyszą dzieciom, które uczą się równowagi. Pamiętam jak z kolegami próbowaliśmy po tych wężowych konarach dostać się na pomnik Zagłoby. Nie ukrywam, że zaprowadziłem tam również moje dzieci.
Drzewo rozłożyste, zajmuje większą część placu pomiędzy wieżowcami.
W okresie kwitnienia odwiedzane przez dzikich zapylaczy (dość intensywny zapach), w zimie często widuję pod nim kwiczoły.
Liście omszone, srebrzyste, ciekawa kora i owoce, jednak wyróżnia się (ten konkretny okaz) swoimi wężowatymi (żmijowymi) konarami.
Ten pokrój jest bardzo nietypowy i moim zdaniem, ten okaz zasługuje na tytuł WDR.”

„W czerwcu 2010 roku nad Ursynowem przetoczyła się ogromna burza, a jeden z piorunów uderzył w lipę przy ulicy Na Uboczu. Cała korona drzewa spłonęła, został tylko kikut pnia – mieszkańcy byli pewni, że drzewo jest nie do odratowania i zostanie usunięte.

Jednak lokalny artysta Krzysztof Zyśk postanowił dać roślinie nowe życie i przemienił je w świątka za pomocą rzeźby Chrystusa Frasobliwego – tym samym ratując je przed ścięciem.

Już kolejnego roku z uszkodzonego pnia zaczęły wyrastać świeże gałązki. Listek po listku, konar po konarze, drzewo odżywało.
Dziś, 14 lat po pamiętnej burzy, lipa może pochwalić się koroną równie bujną, co przed laty. Wprawne oko wciąż może dostrzec rzeźbę zdobiącą pień. A dla tych, którzy znają historię drzewa – jest ono pięknym symbolem odrodzenia i nowego początku.

LOKALIZACJA: ul. Kadetów 33, tuż przy Kościele pw. św. Karola Boromeusza

„Ciężko jest opisać słowami to drzewo, wrażenie robi przede wszystkim, gdy podziwia się je na miejscu. Nawet podanie obwodów jego dwóch ogromnych pni ( 337 i 331 cm na wysokości pierśnicy) nie oddaje skali. Imponująca jest przede wszystkim korona drzewa, jej rozłożystość, jako efekt setek lat nieskrępowanego rozwoju, w idealnych warunkach. Nie widziałem innego takiego drzewa Warszawie, a zobaczyłem przypadkiem przy okazji spaceru po Zakolu Wawerskim, terenie chronionym, na którym się znajduje. Drzewo zasługuje na dostrzeżenie, szczególną ochronę i pielęgnację tak, aby jak najwięcej Warszawian mogło się nim cieszyć, podziwiać je i czerpać energię z obecności przy takim niesamowitym okazie przyrody.”

„Drzewo kilka lat temu miało być wycięte, ostatecznie zastosowano radykalne cięcie, a obecnie ze starego pnia odradza się wierzba, która w latach swojej świetności była dla mieszkańców cennym drzewem, dającej ogromną ilość cienia i schronienie dla ptactwa. Mieszkańcy mówili zawsze na to drzewo: „babcia wierzba”.”

„Poznaj wyjątkowego mieszkańca Parku Ulricha, który skrywa zaskakującą historię pełną ananasów i innowacyjności. To dawny teren pokazowy gospodarstwa rodziny Ulrichów, który stanowi dziś pełną spokoju, zieloną oazę, dającą wytchnienie dla mieszkańców Woli i Bemowa oraz Ogrodów Ulricha – zrewitalizowanych dawnych szklarni, tworzących przestrzeń z licznymi restauracjami i placem zabaw.
To właśnie w Parku Ulricha rośnie wyjątkowy buk pospolity, nasz dumny pomnik przyrody. W otoczeniu różnorodnej zieleni, stoi pewnie niczym serce Parku Ulricha, pod którym chłodne ukojenie i moment oddechu znajdują wszyscy jego goście. Majestatyczny drzewo, które potrafi sięgnąć niemal 30 metrów, zachwyca i jest częścią wyjątkowej historii.
Czy wiecie, że historia tego miejsca sięga początków XIX wieku? Rodzina Ulrichów zbudowała pierwsze w historii Warszawy szklarnie z tropikalną roślinnością i owocami. Ale zacznijmy od początku. Historia Zakładów ogrodniczych „C. Ulrich” rozpoczęła się w 1805 roku, kiedy to 30-letni wówczas Jan Ulrich kupił działkę przy ul. Ceglanej (dzisiaj Pereca), by otworzyć pierwszy w Warszawie ogród handlowy. Hodował tam między innymi winogrona i brzoskwinie. Po śmierci Jana, ogrody przejął jego syn Krystian Jan Ulrich, który przygotowywał się do tej roli.
Z czasem silna urbanizacja miasta sprawiła, że postanowił on przenieść się z ulicy Ceglanej w nowe miejsce – do podwarszawskiej wsi Górce (dzisiaj dzielnica Wola w Warszawie). Jest to właśnie dzisiejszy teren, na którym znajduje się nasz bohater w sąsiedztwie Wola Parku.
To właśnie tutaj na dzisiejszej Woli było wyjątkowe gospodarstwo gdzie od hodowli kwiatów, aż po pierwsze, żelazne szklarnie, w których hodowano egzotyczne owoce i tropikalną roślinność w tym ananasy został zasadzony nasz bohater – Buk pospolity! Park, w którym się znajduje to dawny ogród pokazowy. Skupia on wiele różnych gatunków, często z dalekich stron. Przestrzeń ta również służyła edukacji podczas licznych warsztatów ogrodniczych i odpoczynku wśród nietypowego dla Warszawy krajobrazu. Nasz buk pospolity przez dziesiątki lat obserwował zmieniający się w koło krajobraz: rozwój gospodarstwa, imponujące żelazne szklarnie, które powstały jeszcze przed budową wieży Eiffla czy wspomniane ananasy, które w czasach przedwojennych były czymś niecodziennym. Ogrody Ulricha szybko stały się ulubionym miejscem rekreacji mieszkańców tej części Warszawy. Jednak w drugiej połowie XX wieku, po śmierci ostatniej właścicielki, upaństwowienie przedsiębiorstwa przyczyniło się do jego stopniowego upadku i ostatecznie zostało zlikwidowane.
Dziś nasz buk pospolity ponownie jest światkiem wielu zmian w otaczającym go świecie. W pobliżu jego potężnych korzeni, powstała nowa linia metra i stacja: Ulrichów. A dawne gospodarstwo, jak dawniej, stało się miejsce spotkań. W dawnym ogrodzie pokazowym, dzisiejszym parku, ponownie odbywają się liczne warsztaty edukacyjne, kino letnie i oraz zajęcia sportowe. To przestrzeń tętniąca życiem. Na nasz buk pospolity w Parku Ulricha na skraju historii i nowoczesności, wśród chaosu wiecznie ewoluującego miasta, stanowi ostoję niezłomnej przyrody.”