Mokradła w Parku Arkadia
Dziś Światowy Dzień Mokradeł. W Warszawie też mamy mokradła – i to w odległości ok. 5 km od centrum!

W parku Arkadia, który jest pod opieką Zarządu Zieleni, są zastoiska wody powstające przez wysięki podskarpowe, czyli młaki. Jaką one pełnią rolę w parku, oraz jakie znaczenie mają mokradła w mieście, wyjaśnia dr hab. Piotr Sikorski, Profesor SGGW.
Przyrodnicze skutki wysięków ze skarpy w Parku Arkadia
Wysięki w Parku Arkadia w Warszawie to miejsce wyjątkowe. Dzięki tym stale sączącym się wodom miejsce to nigdy nie przesycha. Jest całkowicie odporne na susze. Wysięk dawniej utrzymywał bagienne siedliska i częściowo takie tworzą się na nowo w parku.
W parku występuje niezwykle rzadka w miastach Polski rukiew wodna. Gatunek jest chroniony i z czerwonej listy. Dzięki najbardziej wilgotnej części murawy rukiew rośnie tak dobrze, że rozprzestrzenia się ciekami na odległość nawet ponad kilometra w zabudowane obszary osiedli. Interesujące są też zadrzewienia olszy czarnej, które tworzą postać olsu źródliskowego. Zbiorowisko jest zaliczane do bardzo cennych. Wysięki tworzą w parku znakomity mikroklimat.
Znaczenie mokradeł w mieście
Z punktu widzenia gospodarczego torfowiska i szuwary są nieużytkami. Otwarte brzegi zbiorników pełnią rolę odbiorników wód, niektóre są miejscami wypoczynku.
Dla ekologów mokradła to wyjątkowo cenne ekosystemy. Stanowią bogate gatunkowo siedlisko roślin oraz zwierząt. W miastach mokradła są jednak rzadkie. W Warszawie jest ich mniej niż 1% powierzchni miasta, w tym najcenniejszych – torfowisk – jest tylko 0,01%. Torfowiska są znakomitą odpowiedzią na przeciwdziałanie zmianom klimatu. Gromadzą ogromne ilości węgla – nawet 8 ton/ha. Naturalne lasy uzyskują wynik 10 razy mniejszy.
Mokradła a Szuwar Warszawski
Z mokradłami jest powiązany nasz projekt „Ochrona zagrożonych gatunków związanych z siedliskami wodnymi na terenie Warszawy” (Szuwar Warszawski). Jednym z efektów działań związanych z jego realizacją jest ochrona gatunków zwierząt, które korzystają z terenów podmokłych, a zapewniamy ją m.in. przez utrzymywanie terenów zabagnionych. Oczka wodne w otulinie rezerwatu przyrody w Lesie Kabackim, w którym stworzyliśmy trzy zastawki usprawniające retencję wody, stanowią prawdopodobnie najbogatszą ostoję płazów w Warszawie. Żyją w nich, m.in. traszka grzebieniasta i kumak nizinny.
Na skutek zmian klimatycznych w ostatnich latach mokradła są szczególnie narażone na przesuszanie i degradację przyrodniczą. Zanikają w szybkim tempie. Dlatego celowa jest ich ochrona oraz tworzenie nowych miejsc o charakterze podmokłym i mikrobagiennym.